To, co najbardziej zbliża mnie do malarstwa Jerzego Pohla, to jego podmiotowość, osobniczość malarskiego zapisu własnych przeżyć, przemyśleń, fascynacji, obsesji. Traktuje on malarstwo instrumentalnie, jakby stanowiło dla niego zaledwie jedną z możliwości zamanifestowania i zakomunikowania swojego „życia w świecie”. Jakby sztukę życia pokładał Pohl ponad inne sztuki. I chyba właśnie dlatego obrazy artysty tak często zadziwiają i urzekają.

     W kompozycjach Pohla scalający świat form przedmiotowych i biologicznych w jedną konsekwetną całość. Najczęstszym motywem są wykadrowane, powiększone i zwielokrotnione detale fizjonomiczne, głownie oczy i usta. Równie często Pohl maluje nagie postaci kobiet i mężczyzn, w wielu obrazach zwielokrotnione w okiennych szybach i lustrach. Ważne jednak, że Pohl nie traktuje nagości wyłącznie w kategoriach estetycznych, staje się ona, bowiem na równi kategorią etyczną będąc synonimem pewnej postawy wobec świata – postawy otwartej, choć może zbyt biernej, wyczekującej. Mimo iluzjonistycznego potraktowania jawiących się w tych obrazach postaci i przedmiotów malarstwo Pohla oscyluje raczej w kierunku nierealności (żeby nie użyć bardzo mylących dla porównań słów – surrealizm czy realizm magiczny).

     Ta niecodzienna codzienność Pohla ma w sobie cos ze snu, metafizyki, magii, halucynacji. Obrazy artysty cechuje niebagatelna sprawność warsztatowa, refleksja nad światem i sobą przetransportowaną na język znaków plastycznych. A jest Pohl w tych obrazach – „Bardzo refleksyjny i melancholijny zarazem, erotycznie dosadny i lirycznie patetyczny, filozoficznie wyrachowany i pięknoduchowski, poważny i paradoksalny”.


                                                                                                                Mariusz Rosiak